«پدر آرات حکم «دوستی خاله خرسه» را دارد»

علیرضا نیکبخت، بازیکن سابق استقلال در گفت‌وگو با خبرورزشی گفت:

* به نظرم خیلی زود درباره آینده این بچه تصمیم‌گیری شده است. این اتفاق باعث خواهد شد آرات به سرعت از فوتبال اشباع شود. این همه هجمه مثبت یا منفی علیه او و پدرش در اینستاگرام نشان می‌دهد تحت حمایت فرد درستی نیست.

* پدر آرات قطعاً مردی دلسوز و خیرخواه برای فرزندش است، اما هرگز نمی‌تواند یک مدیر برنامه خوب باشد. آرات به یک مدیر برنامه خیلی خوب نیاز دارد. وقتی پدری می‌خواهد برای فرزندش پدری کند تحت تأثیر احساسات رفتار می‌کند که نمونه اش را در قبال علی کریمی شاهد بودیم. فارغ از هر رنگ و پیراهن تیم‌ها، باید گفت حرف‌هایی که علیه علی کریمی از طرف پدر آرات زده شد دور از انصاف است. علی کریمی چهره‌ای در ایران است که همه او را می‌شناسند؛ یک چهره بین‌المللی و از چهره‌های ماندگار فوتبال. چرا توقع دارد علی کریمی از او تعریف کند اصلاً تعریف زورکی ارزشی ندارد.

* این آرزوی همه ماست که یک فوتبالیست از ایران بتواند مثل مسی در جهان بدرخشد، اما این اتفاق از ۱۳ یا ۱۴ سالگی برای یک بازیکن رخ می‌دهد. آرات هنوز با بچه‌های فوتبالیست بازی نکرده تا واقعاً محک بخورد. شاید او از نظر فیزیک بدنی در فرم بالایی باشد ولی به نظر می‌رسد پدرش برای رسیدن به آرزوهای بزرگ درباره او و خودش خیلی عجله می‌کند. اگر آرات پس از مدتی تحت تأثیر این تمرینات مداوم فوتبال‎زده شود یک استعداد ناب از بین خواهد رفت. با یک مثال حرفم را ادامه می‌دهم.

* شما ببینید پروفسور سمیعی که یک ایرانی و عالی‌ترین جراح مغز و اعصاب در دنیاست در صفحه اینستاگرامش ۲۰۰ هزار نفر فالوور دارد ولی یک بچه ۶ ساله ۴ میلیون دنبال‌کننده دارد. هضم کردن این شرایط برای یک بچه اصلاً آسان نیست. اگر می‌گویم این بچه باید مدیر برنامه داشته باشد برای این است که به یاد خودم می‌افتم.

* شاید اگر من هم مدیر برنامه‌ای دلسوز و خوب داشتم به عنوان اولین لژیونر ایران راهی لالیگا اسپانیا می‌شدم. آن زمان که هیچ ایرانی در اسپانیا بازی نمی‌کرد من از اتلتیکو مادرید پیشنهاد داشتم ولی با مشاوره اشتباه راهی اسپانیا نشدم. یک کودک هم برای درست قدم برداشتن نیاز دارد تا دستش را بگیرند. قطعاً یک پدر در چنین جایگاهی حکم داستان «دوستی خاله خرسه» را برای آرات بازی می‌کند، چون وقتی بازیکن در تمرین زمین می‌خورد پدر می‌دود و او را بلند کند، اما مربی طور دیگری دلش برای بازیکنش می‌سوزد و اجازه می‌دهد کودک با سختی‌های فوتبال آشنا شود. این دو روش متفاوت در حمایت از بچه‌ای است که دنبال پیشرفت است.