“آقای قاضی”؛ دیدید می‌توانید سریال خوب بسازید!

عصرایران؛ مصطفی داننده- در این مدت بسیار در مورد تلویزیون و انحصاری که ایجاد کرده است، نوشته‌ام. بعد از این نوشتار هم با توجه به رویه پیش رو بازهم خواهم نوشت اما در این یادداشت می‌خواهم به یک سریال ساخته شده در شبکه دو، اشاره کنم و آن را یک حرکت رو به جلو در عرصه حقوقی می‌دانم.

سریال «قاضی» داستان قضاوت‌های یک قاضی را روایت می‌کند. این مجموعه یک درام دادگاهی است که گویا فصل دوم نیز دارد.

در هر قسمت از سریال دو ماجرای کاملاً مجزا پخش می‌شود. هر اپیزود دو فرد یا گروه شاکی و متشاکی (شکایت کیفری) یا خواهان و خوانده (شکایت حقوقی) وارد دادگاه می‌شوند و بعد از بیان مطالبشان قاضی حکم را صادر می‌کند. موارد شکایت موضوعات مختلفی مثل سرقت، ضرب و شتم، خیانت در امانت، آزار کلامی و امثال این‌ها را شامل می‌شود.

نقش قاضی را «بهزاد خلج» بازی می‌کند. بازیگری که مردم او را بازی نقش یک افسر پلیس در سریال «پوست شیر» می‌شناسند. آنگونه که گفته شده است حدود ۳۰۰ نفر بازیگر تئاتر در این مجموعه بازی می‌کنند.

اولین بار بخش‌هایی از این سریال را در شبکه‌های اجتماعی دیدم و توجهم را به خود جلب کرد و بعد از دیدن چند قسمت در یوتیوپ، دیدم چه کار قوی و آموزشی برای آشنایی مردم با حقوق خود است.

انتخاب داستان‌های جذاب که در عین حال ممکن است برای هرکدام از شهروندان ایرانی اتفاق بیفتد باعث شد تا این مجموعه مورد توجه قرار بگیرد.

برخی وکلا استدلال می‌کنند که این برنامه بدون دقت کافی به روندهای حقوقی و آیین دادرسی ساخته شده است اما باید پذیرفت که همین سریال ناقص و با اشکال که کمی هم فضای دادگاه را غیرواقعی‌تر از دادگاه‌های ایران به نمایش درآورده است، می‌تواند کمک زیادی به کمبود مراجعه مردم به دادگاه‌ها کند.

این سریال نشان داد که تلویزیون می‌تواند برنامه‌های خوب بسازد، البته اگر بخواهد. در سال‌های گذشته هم شاهد ساخت سریال‌هایی بودم که به سراغ بحران و مشکلات اجتماعی می‌رفت و سعی می‌کرد مردم را با آنها آشنا کند.

یکی از مهم‌ترین نمونه‌های سریال‌های آسیب شناسانه سریال «دوران سرکشی»، ساخته کمال تبریزی بود. این سریال به معضلات دخترانی که از خانه فرار می‌کنند پرداخت و حسابی در بین مردم طرفدار پیدا کرد.

«روزگار جوانی» دیگر مجموعه‌ای بود که به مشکلات دانشجویان غیر تهرانی که برای درس خواندن به پایتخت می‌آمدند، می‌پرداخت و بعدازظهرهای جمعه، خیابان‌های تهران را خلوت می‌کرد.

جذب مخاطب سخت نیست، کافی است سیاست زدگی و انحصار طلبی از صداوسیما دور شود تا مردم دوباره با تلویزیون آشتی کنند. البته رسیدن به این صلح و صفا احتیاج به زمان و اعتماد سازی دارد اما شدنی است.